19 april 2012

Prikken...

Dinsdagmorgen werd ik gebeld door de juf van Simone. Of ik Simone kon komen halen, want ze voelde zich misselijk. Dus ik op de fiets naar school om ons meiske op te halen. Aangezien dit al de vierde keer was dat ik haar dit (kalender-)jaar kon komen ophalen, zei ik meteen tegen de juf dat ik de dokter ging bellen om haar eens na te laten kijken. De juf had hier ook al zitten denken en was het dus met me eens. Bij thuiskomst heb ik het eerst aan Joost laten weten en ook die was het met me eens... dus ik de dokter gebeld en gevraagd of ze eens een algehele controle konden doen bij Moon. Ze kon op woensdag terecht.

Dus wij woensdag met z'n allen (iedereen was toevallig vrij) naar de huisarts, waar Moon na de controle een bloedprikformulier meekreeg en we dus naar het ziekenhuis konden. De dokter verwachtte niet dat er iets uit het bloedprikken zou komen, maar wilde gewoon ff voor de zekerheid laten prikken. Ik had van tevoren al met Moon afgesproken dat als zij bloed moest laten prikken, dat ik mij dan ook zou laten prikken (voor mijn schildklier) zodat we samen konden gaan en ze kon zien dat het niks voorstelt (want het was haar eerste keer).

In het ziekenhuis moesten we ons eerst ff registreren, waarna we naar de afdeling bloedafname konden. We hoefden maar heel even te wachten voordat we terecht konden. Moon was heel erg zenuwachtig, maar hield zich heel goed. Eerst was ik aan de beurt. Ik hoefde maar één buisje, maar Moon moest er vier. De bloedprikmevrouw legde uit waarom dat was en dat ze een speciale naald zou gebruiken zodat ze niks van het wisselen van de buisjes zou voelen. Nadat ik mijn buisje bloed had afgestaan, was het Moon haar beurt. Ze mocht bij mij op schoot zitten; dat was voor haar fijner, maar ook voor de bloedprikmevrouw, omdat ze dan wat hoger zat. Moon moest volgens de mevrouw maar heel hard au roepen... en dat deed ze natuurlijk pas toen de naald al lang en breed in haar arm zat en toen kwamen pas de tranen. Het deed niet echt pijn, maar ze was zo zenuwachtig geweest dat ze vol spanning zat en die kwam er toen uit.... de buisjes vulden zich snel en we waren dan ook in no time klaar. Toen kreeg ze nog een prikdiploma, die vandaag mee naar school is om te laten zien, en een speeltje om haar op te vrolijken.

Nu is het even wachten op onze uitslagen....

Geen opmerkingen: